5#

Leżałem na tej kanapie. Chłopaki chcieli zadzwonić po pogotowie, jednak im powiedziałem, że to tylko zmęczenie. Opornie, ale mi uwierzyli. O własnych siłach poszedłem do pokoju. Nie chciałem od nikogo pomocy. Znaczy… Chciałem, ale jednocześnie nie chciałem ich obciążać…Znowu. Położyłem się na łóżku i wpatrywałem tępo w sufit. „Co Taesun tu robi?”

To pytanie nie chciało wyjść z mojej głowy. Nagle osoba, o której tyle rozmyślałem, weszła do pokoju.

-Taseun… - Podniosłem się na łokciach. On nie podszedł do mnie. Usiadł na krześle przy biurku.

-Taemin… - Widać, że chciał mi coś powiedzieć…Coś bardzo ważnego. Nie mógł wydusić z siebie, ani słowa.

-Taemim, musisz…Musisz opuścić zespół. –

-Co ?! Dlaczego?

-Bo tak.

-Nie ma mowy. – powiedziałem stanowczo. Podszedł do mnie i złapał  mnie za ramiona.

-Taemin, musisz to zrobić. Nie dla mnie, ale dla siebie… Proszę. – Jego głos stawał się coraz bardziej rozpaczliwy.

-Ale dlaczego? Co się dzieje? Wytłumacz mi wszystko.

-Nie mogę.

-To ja też nie mogę odejść z zespołu. Wyjdź  stąd.

-Taemin…

-Powiesz mi dlaczego mam to zrobić?

-Taeś, ja naprawdę nie mogę.

-Wyjdź stąd ! – Już nie mogłem tego wytrzymać. Jeszcze on każe mi opuścić zespół. No chyba go don’t. Wyszedł. Zostałem sam. Dlaczego, każdy mi sprawia ból? Co ja takiego zrobiłem? Wstałem i podszedłem do szuflady. Wyciągnąłem z niej żyletkę. Wziąłem rzecz do ręki… Taemin, ogarnij się. Boże… Dlaczego naszły mnie myśli samobójcze? Odłożyłem żyletki z powrotem do szuflady. Byłem głodny. Mój brzuch, wydawał dźwięki burzy. Postanowiłem, że nie pójdę do kuchni. Mimo tak silnego głodu. Do pokoju wszedł Jonghyun.

-Taeś…Wszystko Okej?

-Tak.- Burknąłem hamując się od płaczu. Tak bardzo chciałem ryczeć, jednak nie mogłem mu po raz kolejny pokazać, że jestem beksą. Nieudacznikiem. Że nie mogę sobie poradzić, z żadnym problemem. Podszedł do mnie i przytulił. Dlaczego to zrobił? Wziął w dłonie moja twarz. Spojrzał mi w oczy, a ja w jego. Były piękne, a zarazem…przerażone? Czy on się czegoś bał? Złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Ja nie mogłem tego pojąć. Próbowałem się odsunąć, jednak on trzymał mnie za biodra. Rozchyliłem usta, a on wtargnął do nich. Przestraszyłem się. Nie chciałem powtarzać sceny z naszego wypadu nad jezioro. Szybkim ruchem odepchnąłem go od siebie, w skutek czego on poleciał na biurko.

-Minnie.. Przepraszam. Nie wiem co się ze mną dzieje. – Zaczął się tłumaczyć. Patrzyłem się na niego tępo…i coś poczułem. Jakieś dziwne ciepełko w moim serduszku. Przyjechał menager, który uratował mnie z opresji. Znowu próba. Oszaleć można od tych treningów. Zgarnął nas do Vana. W aucie Minho jak na złość jadł hamburgera. Myślałem, że się zaraz przekręcę z głodu. Patrzyłem na niego jak zahipnotyzowany.

-Gorzej ci? – Zapytał się mnie Choi.

-Nie…

-To co się tak patrzysz?

-Bo…- Nagle Van się zatrzymał. Całe szczęście, bo nie wiedziałem co mam powiedzieć.  Wyszliśmy i skierowaliśmy się na salę prób. Tańczyliśmy z totalnym skupieniem. Minho gdzieś wyszedł, powiedział, że zaraz wróci.  Onew mnie poprosił, żebym poszedł do piwnicy i przyniósł  stamtąd magnetofon, bo ten się popsuł. Zszedłem do owego pomieszczanie. Drzwi były uchylone. Był tam Minho i.. i Taesun? Co oni tam robią. Postanowiłem się przysłuchać ich rozmowie.

-Ja ci tego nie daruję ! Rozumiesz. –Krzyknął Minho.

-Uspokój się. Masz odwalić się od Taemina.  Masz mu nie robić krzywdy.

-Bo co?! – Minho zbliżył się do Taesuna. Przeraziłem się. Uciekłem na górę z powrotem do Sali prób.

-Gdzie magnetofon? – Zapytał Lider.

-N-nie mogłem go znaleźć. – Skłamałem. Po raz kolejny. Moje życie to jedno wielkie kłamstwo.

-No to zbieramy się do dormu. – Zarządził Jinki. Po chwili na salę wszedł Choi. Był zły. Coraz bardziej zaczynałem się go bać.

***

Byliśmy już w dormie. Chciałem się przewietrzyć więc powiedziałem chłopakom, że wychodzę na dwór.

***

Spacerowałem po jakimś pustkowiu. Nie wiedziałem co mam myśleć, o tym co zobaczyłem w piwnicy. Taesun kombinuje coś razem z Choi? Minho ma się ode mnie odwalić? Ma mi nie zrobić krzywdy ? Szedłem przed siebie. Minołem jakiś lasek. Kiedy spojrzałem na telefon… Byłem w szoku. 22:00…? O kuźwa. Aż trzy godziny chodziłem. Nie wierze. Chciałem wracać. Jednak, rozejrzałem się dookoła. Ani jednej żywej duszy. Po prostu nic… Totalne zadupie. „Gdzie ja doszedłem?” Zapytałem się w myślach. Dzwoniłem do chłopaków, ale nie odbierali. Może już śpią? Postanowiłem, że zadzwonię do Minho.

-Halo. – Był w miarę spokojny.

-Hyung…Mógłbyś po mnie przyjść?

-No pewnie. – Nie udam…Trochę mnie to zaskoczyło.

-Ale Hyung…Bo ja nie wiem za bardzo gdzie jestem.

-Ale ja wiem. – Nagle ktoś złapał mnie od tyłu.

-Hyung…Ty poszedłeś za mną? – Przez chwilę patrzyłem mu w oczy, a on mi.  Zaczął do mnie podchodzić. Ja odruchowo się odsunąłem.

-Nie bój się. – Powiedział spokojnym głosem.  Chwycił mnie za rękę i zaczął gdzieś iść. Zaufałem mu. I to był błąd.

-Hyung…

-Hym?

-Gdzie my jesteśmy? – Zadałęm pytanie na, które on nie znał odpowiedzi.

-Zgubiliśmy się …Prawda? – Dalej wnikałem.

-Nie histeryzuj. Zaraz coś wymyśle.

-Co wymyślisz jak tu nie ma zasięgu.

-Uspokój się ! – Krzyknął. Stanąłem jak wryty ( pewne osoby wiedzą o co chodzi xD ).  Znowu zaczęliśmy iść. Czułem, że się jeszcze bardziej zgubiliśmy. Jest 00:00. Po prostu zajebiście. Byłem wykończony, tym ciągłym chodzeniem. Do tego, zgłodniałem. Cholera. Dlaczego jestem ciągle głodny?

-Hyung…? Staniemy na chwilę?

-Nie.

-Ale…

-Powiedziałem nie! – Znowu się uniósł. Zorientowałem się, że chodzimy po rejonach,  przez  które nie przechodziłem. Byliśmy coraz dalej.

-Hyung…Ja tu nie byłem. – Stanęliśmy. Odwrócił się w moją stronę. Zaczął do mnie podchodzić. Był coraz bliżej. Popchnął mnie na ziemię.

-Wolisz żebym zrobił krzywdę tobie…Czy Taesunowi? – Co? On chciał skrzywdzić Taesuna? Nie mogłem na to pozwolić. Jednak, nic nie odpowiedziałem. Dla niego to znaczyło „tak”. Podszedł i kopnął mnie w żebra. Skręciłem się z bólu. Podniósł mnie za włosy, do góry. Przysunął moją twarz, do swojej.

-Taesun powinien ci wszystko wytłumaczyć. – Powiedział po czym złapał mnie za biodra. Przyciągnął do siebie. Bałem się. Krzyczałem i wyrywałem się. Ale to nic nie dało. On był sto razy silniejszy ode mnie. Złapał mnie mocno za ramiona i rzucił o drzewo. Upadłem na ziemię. Złapałem się za rękę. Jego dłonie są naprawdę silne. On znowu podszedł. Odsunąłem się, siedząc.

-Minnie, nie bój się. Ja nie chcę ci zrobić krzywdy. – Pogłaskał mnie po policzku, jednocześnie przy tym, ścierając łzy. W oddali zobaczyłem jakąś postać. Biegła w naszym kierunku. Kiedy ujrzałęm twarz, nie mogłem w to uwierzyć. To był Taesun.

-Taemin! – Krzyknął mój brat. Minho się odwrócił .Przewrócił oczyma. Po czym pomógł mi wstać. Trzymał mnie za ręce.

-Puść go! – Krzyknął zmęczony biegnięciem, Taesun.

-Ależ proszę. – Powiedział Choi, po czym popchnął mnie w stronę brata. Od reazu rzuciłem, się mu w objęcie. Przygarną mnie i głaskał po głowie.

-Taeś, wszystko w porządku, już się nie bój.

-A może powiesz swojemu bratu, dlaczego dostał ? – Powiedział, pełny dumy, Minho. Lee nic nie odpowiedział.

-T-taesnu… - Powiedziałem jego imię, a ten się ode mnie odsunął. Odepchnął mnie w stronę Choi. Poszedł. Albo raczej, pobiegł. Nie mogłem tego tak zostawić. Zacząłem go gonić.

-Taesun!!! – Krzyczałem. On gdy to usłyszał, przyspieszył. Łzy zasłaniały mi widoczność. Co raz się o coś potykałem. Wybiegł na ulicę. Nie wiedział do koąd ma teraz uciekać. Dogoniłem go.

-Taesun… O co chodzi? O czym mówił Minho? – Wypowiadałem słowa jak jakaś maszyna.

-Nie interesuj się tym. – Odpowiedział nawet nie zerkając na mnie.

-Jak to, mam się tym nie interesować? Chyba sobie żartujesz? To wolisz, żeby mnie tak ciągle bił?

-Taemin… Proszę, zapomnij o mnie.

-Co ty mówisz? Jak mam zapomnieć o moim jedynym bracie?

-Normalnie. – Powiedział i odszedł. Ja natomiast usiadłem na poboczy ulicy. Nie wiedziałem co mam zrobić. Nie wiem gdzie jestem. Minho, mnie pobił. Taesun, nie chce mnie znać. A do tego jeszcze jest Jonghyun, który się do mnie podwala. Wstałem. Chciałem iść, ale za bardzo nie wiedziałem gdzie. Szedłem sobie spokojnie po ulicy. Nagle, zauważyłem jak z na przeciwka biegnie Minho.

-Taemin !!! – Krzyknął, a chwilę potem ujrzałem ostre światło. Poczułem ból i usłyszałem pisk opon.

CDN