7#

Nie wiedziałem, co mam teraz powiedzieć? Jak się zachować? Z resztą, nie tylko ja miałem, taki problem. Jonghyun tak samo się zachowywał. Choi, patrzył na nas z wielkim zaskoczeniem.

-Aish…Ten Minho to jakiś niedorozwój jest! – usłyszeliśmy bulwersację Kibuma. Najwidoczniej mówił sam do siebie. W sumie, to nic dziwnego. On tak często ma. Ach ten nasz „Pet House” ^^.

-Minho! Dobrze, że jesteś. Czy ty nie mógłbyś, choć raz posprzątać po sobie łazienki? Kiedy nie wejdę, to tam jest syf…A wy co tak tu siedzicie, po cichu? Pokłóciliście się, czy co? – Kibum, mówił jak katarynka. Kiedy powiedział ostatnie zdanie, Minho wyszedł z kuchni.

-Chłooopaaaki!!! Śniaaadankoooo!!!- Onew darł się w niebo głosy. Wszyscy zebraliśmy się w kuchni. Łącznie z charyzmatycznym Minho.  Jedliśmy w zupełnej ciszy. Nagle zrytą atmosferę przerwał Choi.

-Onew…Wiesz, że żyjemy z dwoma pedałami!? – Prawie, że wykrzyczał, te słowa. Ja z Jonghyunem, zmierzyliśmy się wzrokiem.

-Ale, że jak? – Zapytał Lider.

-No normalnie. Obok schodów stoi rower. xD – Wszyscy się zaczęli śmiać. Natomiast ja z Jongiem, odetchnęliśmy z ulgą.

***

Był już wieczór. Przed chwilą wróciliśmy z sali prób. To była jakaś masakra. Panował jakiś dziwny nastrój. Ja, trzymałem się ciągle, blisko Jonghyuna. Myślałem, że Minho mnie zaraz, zabije tym swoim morderczym spojrzeniem. Mój kochany dinozaur, nie pozwolił na to, by stałaby mi się jakakolwiek krzywda. Teraz mój obrońca poszedł się myć. Ja leżałem sam w pokoju. Minho wyniósł, już dawno, swoje łóżko. Wiedziałem, że jest na mnie obrażony. Albo raczej, nie wyobrażalnie wkurzony. Sięgnąłem ręką pod poduszkę. Powinien być tam mój notes, jednak moja ręka nic nie wyczuła. Przypomniałem sobie, że Minho go ostatnio trzymał i…i schował pod swoją poduszkę. No, po prostu bosko. Wstałem i podszedłem do drzwi. Wyszedłem z pokoju i stanął pod drzwiami, w którym znajdowała się sypialnia, Minho. Zapukałem. Nic. Głucha cisza. Zapukałem jeszcze raz. I znowu nic. Postanowiłem wejść. Choi, leżał na łóżku ze słuchawkami w uszach. W ręce trzymał…mój zeszyt? Czemu on go trzyma? Podszedłem do niego, jednak on mnie nadal nie widział. Miał zamknięte oczy. Podszedłem jeszcze bliżej i szturchnąłem go w ramię.

-H-hyung. – Powiedziałem niepewnie. On otworzył oczy. Chyba spał. No to pięknie.

-Co chcesz? – Powiedział, wyraźnie z niezadowoleniem.

-Bo, ja przyszedłem po zeszyt. – Spuściłem głowę. Nie chciałem na niego spojrzeć.

-Bierz go. – Rzucił zeszytem o ścianę. Poczułem jak coś mnie zakuło w sercu. Poszedłem o owy przedmiot. Podniosłem zeszyt. Kartki były pogięte, a mojego rysunku….Na którym byłem ja i Minho….Już nie było. Zostały tylko strzępy, po wyrwanej kartce. Spojrzałem się na Minho. Chcąc nie chcąc, nasze spojrzenia się spotkały. Gwałtownym ruchem, on wstał z łóżka. Podszedł do mnie, złapał mnie za koszulkę i wyrzucił za drzwi, co spowodowało, że uderzyłem o szafkę stojącą na korytarzu. Wyrzucił jeszcze zeszyt. Do oczu zaczęły napływać mi łzy. Drzwi zamknęły się z hukiem, a ja już nie hamowałem łez. Kiedy podniosłem głowę, naprzeciw mnie stała cała reszta. One, Key i Jonghyun. Byli w szoku. Kibym podszedł do mnie i pomógł mi wstać.

-Minnie? Nic ci nie jest? – Zapytał opiekuńczą barwą głosu.

-Nie… - Odpowiedziałem mu, wycierając łzy, spływające po moim policzku.

-Zabije go. – Zakomunikował Jonghyun. Wparował do pokoju Minho i bez jakiegokolwiek ostrzeżenie, wymierzył mu jeden konkretny cios w brzuch.

-Hyung, przestań.! – Podleciałem do nich. Próbowałem ich rozdzielić, ale oni nie zwracali na mnie uwagi. Kim próbował kopnąć Minho. Niestety, ja stanąłem między nimi i cios trafił w mój brzuch.

-Jezu! Taemin, przepraszam! Przepraszam. – Kiedy ja upadłem na kolana, obok mnie kucnął Jong razem z Minho i całą resztą. Ja nie mogłem nic powiedzieć. Kopnał mnie tak mocno, że ledwo co, łapałem wdech. Jong, objął mnie lekko w pasie. Podniósł i zaprowadził do pokoju. Delikatnie ułożył mnie na łóżku i wyszedł. Chwilę potem wrócił z zimnym okładem. Podniósł moją koszulkę i przyłożył okład z lodu, do siniaka, który już zdążył się pojawić.

-Taemin, tak bardzo się przepraszam. Ja nie chciałem cię kopnąć. Przepraszam.

-Zostaniesz ze mną na noc? – On przepraszał, a tu nagle ja ni z gruchy ni z Pietruchy, wyjeżdżam ze wspólnym spaniem.

-Yyy…Tak. – Na początku trochę był zaskoczony moją propozycją, ale się zgodził. I to z wielkim uśmiechem.  Położył się obok mnie. Wtuliłem się w niego. Leżeliśmy, ciesząc się chwilą.

-Hyung?

-Hym…?

-To co powiedziałeś dzisiaj w kuchni…To…Ty tak naprawdę?

-Oczywiście. Taemin, kocham cię i chcę być z tobą.

-Naprawdę?

-Oczywiście głuptasie. A...a ty?

-Ja…? Ja nie wiem. – Chyba się nie spodziewał takiej odpowiedzi. Odsunął mnie od siebie i  wstał.

-Hyung..To nie tak.

-Zamknij się! To co było w kuchni dzisiaj rano…To dla ciebie była tylko zabawa?

-Hung…

-Zamknij się. Wiesz co…Mam teraz w dupie, to czy Minho cię ochrzania. Jak dla mnie, to on cię może nawet zakatować! – Wykrzyczał mi te słowa, prosto w twarz i  wyszedł z pokoju, trzaskając przy tym teatralnie drzwiami. Ja się skuliłem na łóżku. Chciałem mu powiedzieć, że kocham go bardziej niż on mnie. Jednak nie dał mi dojść do słowa. On mnie z nienawidził? Nie chce mi się wierzyć, że wszyscy mną pomiatają. Miałem tego dosyć. Zszedłem na dół do kuchni. Otworzyłem szafkę z lekami. Wyciągnąłem z niej, jakieś tabletki nasenne. Chciałem jak najszybciej zasnąć. Otworzyłem pudełeczko. Wyciągnąłem osiem tabletek. Naszykowałem wodę do popicia tabletek. Już miałem łykać, ale ktoś mi wyrzucił je z ręki.

-Głupi jesteś?! Ty idioto! Jakbyś to łyknął to byś zasnął na Amen! – Krzyczał, krzyczał po czym mnie objął. Ja naprawdę miałem tego wszystkiego dosyć. Te ich wahania nastroju mnie dobijały. Objął mnie. Wtuliłem się w jego tors. Słone łzy zaczęły wypływać z moich oczu. Jak ja w ogóle mogłem pomyśleć o samobójstwie. To już drugi raz.

-Taemin… Który raz już myślisz o samobójstwie?  - Jakby mi czytał w myślach.

-Drugi raz… Jong, ja już nie mogę wytrzymać. Ja ci chciałem powiedzieć, że cię kocham bardziej niż ty mnie. – Zacząłem szlochać w jego ramie.

-Przepraszam. Nie powinienem tak reagować. – Mówił do mnie spokojnym głosem, głaszcząc mnie po włoskach.

-O proszę…A pedały znowu się migdalą. – Minho wszedł do kuchni.

-Taemin, ignoruj go. – Powiedział do mnie jonghyun, po czym zaczął mnie prowadzić w stronę wyjścia z pomieszczenia.

-O tak…Na pewno mnie zignoruje.

-Weź się zamknij! – Jonghyun wybuchnął. Szarpnąłem go za rękę, co oznaczało, żeby się uspokoił.

-Chodź Taemin. Idziemy na górę.

-Ty chcesz z nim iść na górę? – Powiedział z zaskoczeniem Minho.

-No, a co? Zabronisz mi?

-Nie. No jakbym śmiał…tylko. – Powiedział i z kieszeni wyciągnął mój rysunek. Tam gdzie jestem  ja i Choi. Jonghyun patrzył na ten rysunek mało co rozumiejąc.

-Co to ma być? – Zapytał dinozaur.

-To jestem ja i Taemin. – Odpowiedział mu Minho.

-To już nie masz co robić? – Jonghyun go wyśmiał.

-Ale to nie ja malowałem…- Powiedział i wskazał ręką na mnie. Poczułem na sobie spojrzenie Jonghyuna.

 -Taemin? Po jaką cholerę malowałeś, siebie i go?

-Hyung..To było już dawno.

-Dawno? Jeszcze wczoraj, mi się zwierzałeś.

-Zwierzałeś mu się ?! – Byłem pomiędzy młotem, a kowadłem. Z jednej strony Jonghyun, a z drugiej Minho.