6#

Kochani.... Proszę o komentarze ^^ Bardzo dużo dla mnie znaczą ^^

Obudziłem się w szpitalu. Wokół mnie, było pełno lekarzy.

-Taemin, słyszysz mnie? – Powiedział jeden z nich. Kiwnąłem głową na potwierdzenie. Widziałem dużo osób, ale tej konkretnej garstki, moich kochanych robaczków, nie mogłem dostrzec. Onew, Key, Jonghyun…A nawet Minho i Taesun. W sumie nie chciałem, żeby ta ostatnia wymieniona dwójka, była tutaj, ale tak bardzo tego pragnąłem. Mózg mówił „Trzymaj się od nich, z daleka”, za to serce, mówi  „Przytulcie mnie”.Lekarze zaczęli mi robić, różne badania.

-Przepraszam? – Powiedziałem do pielęgniarki, która właśnie mi zmieniała kroplówkę.

-Tak?

-Czy, był tu ktoś i pytał się o mnie? – Ledwo hamowałem łzy. Bałęm się, że nikt nie chciał mnie odwiedzić.

-Tak. Była ich szóstka. Taki jeden wysoki brunet, nie chciał stąd wyjść. -  Wysoki brunet? Czy ona mówi o Minho? No chyba ja don’t. Choi, miałby się mną, aż tak przejmować? Nie wierzę.

-Na korytarzu, wciąż tam czekają. Mam ich zawołać?

-Tak – Powiedziałem z taką radością, że kobieta się przestraszyła. Wyszła i wpuściła chłopaków.

-Minnie…Minnie nic ci nie jest? – Jako pierwszy podbiegł do mnie Kibum. Zawsze był panikarzem. Potem podszedł lider i Jonghyun. Raper z moim bratem, stali pod ścianą, nie zamieniając ze mną, ani słowa.

***

Po dwóch dniach, wróciłem do dormu. Miałem tylko parę zadrapań i siniaków, ale lekarze nie dali mi wyjść wcześniej, ze szpitala. Taesun już wyjechał z Korei. Nawet się ze mną nie pożegnał. Nadal nie wiem, o co chodzi miedzy nim a Choi. Wszedłem do pokoju. Szczerze…Nie tęskniłem za tym pomieszczeniem. Kiedy patrzyłem na łóżko, przypominała mi się ta noc. To co zrobił, mi w tedy Minho. Jak tak stałem, obok łóżka i rozmyślałem, nad tragicznymi wspomnieniami, swoim bystrym okiem, zauważyłem kopertę, na poduszce.  Na niej było napisane „Dla Minniego”. Pierwsza myśl, jaka nasunęła mi się do głowy, to to że list jest od Taesuna. Otworzyłem ją… „Przepraszam…Przepraszam, za te wszystkie krzywdy jakie przeze mnie cię spotkały. Cierpiałeś, a ja nie zważając na to, zadawałem ci, coraz większy ból. Nie mogę żyć ze świadomością, że się skrzywdziłem. Przyjdź do parku o 20…  Choi Minho” . Kiedy skończyłem czytać list, nie wiedziałem co mam teraz począć. Z jednej strony, chciałem tam iść, dowiedzieć się, co jest między nim, a Taesunem. Ale z drugiej…Bałem się…Bałem się, że znowu mnie skrzywdzi. Pobije…Zgwałci. Nie ! Choi nie jest taki zły. Skoro, napisał ten list, to znaczy, że choć trochę mu na mnie zależy. Założyłem buty i  wyszedłem z dormu. Szedłem w miejsce, które wskazał mi Choi. Dochodziłem, już do niego. Nagle się zatrzymałem. Na ławce siedział Minho. Widać było, że czekał już dosyć długo. No tak. Nie należałem do punktualnych osób. Wziąłem głęboki wdech. Nie pewnym krookiem ruszyłem w jego stronę.

-Taemin…? – Chuba się nie spodziewał, że przyjdę. Nie ma co mu się dziwić. Sam nie mogłem uwierzyć w to, że odważyłem się tu przyjść.

-Minnie. Usiądź. – Wskazał miejsce obok siebie. Tak jak prosił, usiadłem. Czułem się trochę skrępowany, poniewać panowała niezręczna cisza.

-Przepraszam… - Usłyszałem ciche przeprosiny, z ust rapera.

-Przepraszam cię za to wszystko. Przepraszam. – Kiedy ostatni raz powtórzył przeprosiny, rozpłakał się. Ja postanowiłem postawić mu ultimatum.

-Hyung…wybaczę ci, pod warunkiem, że mi powiesz, o co chodzi pomiędzy tobą, a Taesunem? – Brunet wziął głęboki wdech.

-Bo…Taesun, zrobił mi to samo, co ja tobie w nocy. Dlatego wyjechał do Ameryki. Chciałem, żeby go zabolało jeszcze mocniej. Dlatego…

-Dlatego gwałciłeś mnie? – Dokończyłem za niego. On kiwną głową na potwierdzenie. Nie wiedziałem co mm o tym wszystkim myśleć.

-Taeś? Wybaczysz mi? Proszę. – Zadał mi pytanie, znowu zaczynając płakać. Przysunąłem się do niego i wtuliłem w jego ciepły tors. Siedzieliśmy wtuleni w siebie dłuższą chwilę.

-Hyung…Zimno. – Mimo, że jego tors był ciepły, na dworze było zimno. Dał mi swoją kurtkę i zaczęliśmy iść w stronę naszego „pet housu”. Dlaczego pet? No więc Key to kot, Onew kurczak, Jonghyun dinozaur, Minho to żaba, a ja…Ja chyba jestem najnormalniejszy. Szliśmy, kiedy na nosie poczułem kropelkę deszczu.

-Hyung. Chyba będzie padać. – Oznajmiłem, po czym się załamałem, bo do dormu mieliśmy jeszcze spory kawałek. On się tylko zaśmiał. I po co mu to było? Jak na złość, zaczął padać deszcz. I to coraz mocniejszy. Zaczęliśmy biec. Jednak ja nie mogłem dłużej wytrzymać.

-Taemin, co się dzieje? – Zapytał się zmartwiony Minho, kiedy nagle upadłem.

-Nic…Trochę mnie nogi bolą. – No i znowu ta niezręczna cisza. Obu nam się przypomniało, zdarzenie z lasu. Choi wziął mnie na barana. I w ten oto sposób doszliśmy do dormu.

-Gdzie wy się włóczyliście? – Padło pytanie z ust lidera. Myślałem, że z tej złości nam oko wydzióbie. Chwilę potem zaprzestał swoich krzyków, kiedy uświadomił sobie, że jestem na plecach Minho.

-Coś ty mu zrobił?! – Krzyknął Kibum. Obaj mieliśmy wrażenie, że nas zaraz podrapie.

-Hyung. On mi nic nie zrobił. Uciekaliśmy przed deszczem i się wywróciłem. A on mnie wziął na plecy. – Wszyscy słuchali tej historii, z nie dowierzeniem. No tak. To było dosyć dziwne. Choi  postawił mnie na podłodze. I nagle…Kichnąłem, a zaraz po mnie Minho.

-No pięknie. Kuźwa, wręcz zajebiście. – Lider wybuchnął.

-Teraz obaj będziecie chorzy. – Podsumował to Key.

-To ja im zrobię rosołu z kury. – Powiedział Onew, którego już mało obchodziło nasze zdanie. Poszedł do kuchni i zabrał się, za przyrządzanie rosołu. Dwóch Kimów, zaprowadzili nas do pokoju. Postanowili, że Minho będzie ze mną w pokoju, bo jeszcze pozarażamy całą resztę zespołu.  Jonghyun z Liderem przynieśli łóżko Minho, do mojego pokoju. Boże. Ile oni się na męczyli. Kiedy łóżko już było w moim pokoju, chłopaki wyszli. Ja wyszedłem razem z nimi, tylko z tą różnicą, że ja skierowałem się do łazienki. Kiedy załatwiłem swoje potrzeby wróciłem do pokoju. Jak tam wróciłem, myślałem, że zapadnę się pod ziemię. Minho miał w ręce mój sekretny zeszyt. Oglądał go uważnie i się uśmiechała.

-Zostaw to ! – Krzyknąłem i podbiegłem do niego. Rzuciłem się na łóżko, licząc na to, że wyrwę mu zeszyt. Jednak mi się nie udało. On szybko wstał i przeszedł na swoją połowę pokoju.

-Masz talent. – Powiedział oddając mi zeszyt.

-To nie tak.  –Zacząłem się bezsensownie tłumaczyć.

-Ale z czego ty się tłumaczysz ?

-Bo…tam jest… - Czułem jak moją twarz, ogarniają rumieńce. Minho się tylko zaśmiał. No w sumie…Co innego mu pozostało. Nie wiem dlaczego chłopaki tak histeryzowali, od naszego jednego kichnięcia. Nawet nie mieliśmy gorączki.

***

Wstałem dosyć wcześnie. Była 5 rano. Minho spał spokojnie. To był piękny widok. Po raz pierwszy w życiu poczułem, że mogę się z nim dogadać, bez jakichkolwiek przeszkód. Przegadaliśmy całą no. Opowiadałem mu różne szczegóły, z mojego życia. Nagle zeszliśmy na temat tamtej nocy. Obaj nie chcieliśmy więcej słyszeć na ten temat, ale musieliśmy o tym po rozmawiać. Inaczej, dusilibyśmy to w sobie, przez całe życie. Myślałem, sobie o Minho, kiedy nagle, do mojej głowy wszedł Jonghyun. Miałem obrazy z naszych prób. Jak on jest bez  koszulki, a przede mną ukazuje się jego abs. Podniosłem się na łokciach. Popatrzyłem jeszcze raz na śpiącego Minho i wyszedłem z pokoju. Skierowałem się do łazienki. Odwaliłem poranną toaletę. Kiedy stałem przy umywalce, spojrzałem w lustro. Byłem jakiś inny. Blady, taki suchy na buzi. Aż z ciekawości musiałem się zważyć. Wcześniej ważyłem 60 kg. Teraz ważyłem 50 kg. Co się dzieje? Przecież , się nie głodzę. Dlaczego schudłem? Z rozmyślań wyrwał mnie Onew, który dobijał się do łazienki. Zszedłem do kuchni, a tam siedział wokalista. Pił mleko i wpatrywał się w okno. Podszedłem do niego i objąłem go od tyłu. Sam nie wiem dlaczego to zrobiłem, ale on się odwrócił i odwzajemnił mój gest. Tuliłem się do jego torsu, kiedy on wziął w swoje ręce, moją twarz. Popatrzyliśmy sobie w oczy. Wiedziałem, że on chce coś zrobić. Wyprzedziłem go. Ja pierwszy złożyłem pocałunek na jego ustach. Był zaskoczony moją odwagą, ale to mu nie przeszkadzało w działaniu. Zaczął mnie obdarowywać, czułymi pocałunkami. W pewnym momencie, rozchyliłem usta, a on wtargnął do nich. Nasze pieszczoty zaczynały się zaostrzać. Całowaliśmy się namiętnie. Kim, posadził mnie na blacie kuchennym, jednocześnie nie przerywając przy tym pocałunków. Niespodziewanie, on przestał. Odsunął się ode mnie.

-Przepraszam.

-Za co? – Zapytałem zdziwiony.

-Bo… Ja nie wiem co czujesz. –Odpowiedział, Dość skrępowanym tonem głosu.

-Kocham cię. – Powiedziałem mu. On spojrzał na mnie dużymi oczami, w których po chwili, pojawiły się ogniki szczęścia. Wziął  mnie na ręce i zaczął ściskać z radości. Pocałowałem go, a on mnie. Usiedliśmy przy stole i rozmawialiśmy. Dowiedziałem się, że on się we mnie zakochał, kiedy się topiłem. W tedy go coś ruszyło. Ja wyznałem mu, że zacząłem coś do niego czuć, jak mnie pierwszy raz pocałował. Usiadł obok mnie. Złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Nagle uśmiech zniknął. W drzwiach do kuchni stał…Minho.